اندوخته کربن روی زمینی و خاک کبوده (populus alba l.) در فاصله کاشت های مختلف در استان چهارمحال و بختیاری

ترسیب کربن اتمسفری در اندام های گیاهی و خاک های زیر آنها از سازوکارهای مقابله با بحران گرمایش زمین است. این مطالعه به منظور بررسی ترسیب کربن در ساختار زی توده و خاک تحت کشت صنوبر کبوده (populous alba l.) در فواصل کشت مختلف در استان چهارمحال و بختیاری انجام شد. ابتدا چهار قطعه یک هکتاری صنوبرکاری شده با کبوده با سن یکسان (10 ساله) و با فواصل کاشت مختلف (0/5×0/5، 1×1، 2×2 و 4×4 متر) در شرایط مشابه اقلیمی در استان چهارمحال و بختیاری انتخاب شدند. سپس از هر یک از مناطق، 10 اصله درخت (درمجموع 40 اصله درخت) انتخاب و قطع شدند. درختان قطع شده در عرصه بلافاصله وزن شدند و وزن تر درختان به تفکیک اندام های مختلف ثبت شد. پس از نمونه گیری از قسمت های مختلف درختان، با روش احتراق در کوره الکتریکی، کربن اندوخته شده در زی توده به دست آمد. همچنین از هر منطقه 10 نمونه از عمق صفر تا 30 سانتی متری خاک برداشت شد و مقدار کربن خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین ذخیره کربن در اندام های درختان به ترتیب مربوط به تنه اصلی، شاخه، سرشاخه، پوست و برگ درختان بود. بیشترین اندوخته کربن روی زمینی مربوط به درختان با فاصله کاشت 0/5×0/5 متر به میزان 226/5 تن در هکتار به دست آمد. براساس نتایج، افزایش فاصله کاشت صنوبر باعث کاهش 50 درصدی در میزان ترسیب کربن در خاک زیر آن شده بود، به طوری که در خاک توده های با فواصل 0/5 و یک متری به ترتیب 79/6 و 76/3 تن و در تراکم کم، 37/6 تن در هکتار کربن ترسیب شده بود.